Modlitwa to relacja – to spotkanie z osobą, którą jest Bóg. Ma ona służyć nie naszemu dobremu samopoczuciu, ale zmianie i nawróceniu. Dzięki niej możemy poznać prawdę o nas samych i zacząć wprowadzać Ewangelię w życie. Posłuchaj przewodnika!
W materiale dodatkowym znajdziesz artykuł mówiący o medytacji wg św. Alfonsa oraz schemat tej modlitwy.
Nauczanie Kościoła to nie tylko system prawd wiary i dogmatów, lecz także zagadnienia życia duchowego. O modlitwie traktuje jedna z czterech części Katechizmu Kościoła Katolickiego, a w Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego znajdują się również teksty modlitw.
Modlitwa jest najbardziej podstawowym przejawem życia duchowego. Wyznacza rytm dnia (modlitwa poranna, wieczorna, przed i po posiłku, liturgia godzin...), tygodnia (niedzielna Msza św.) i roku (święta roku liturgicznego, modlitwy związane z okresami roku liturgicznego) i pozwala je przeżywać w Bożej obecności. Modlić się może każdy, nawet jeśli nie może przystępować do sakramentów świętych.
Nauczając modlitwy, Kościół naśladuje Chrystusa, który odpowiedział na prośbę uczniów: “Panie, naucz nas modlić się!” (Łk 11, 1) słowami Modlitwy Pańskiej. Na drodze modlitwy jesteśmy zaproszeni do wzrastania, do przechodzenia od modlitwy słownej do rozmyślania, a następnie do kontemplacji. Pokonywanie kolejnych etapów modlitwy polega na coraz większym zwracaniu uwagi na Boga, na przyznawaniu Jemu pierwszego miejsca (KKK 2700-2724).
Pierwszym etapem jest modlitwa słowna polegająca na stosowaniu formułek modlitewnych. Nie jest ona czymś czysto zewnętrznym, bowiem szczerość tej modlitwy polega na tym, że usta wyrażają to, co kryje się w sercu. Ta forma modlitwy towarzyszy nam przez całe nasze życie, choćby w modlitwie liturgicznej.
Po modlitwie słownej następuje etap modlitwy myślnej, która angażuje nie tylko sferę intelektualną, lecz całego człowieka. Spośród wielu metod rozmyślania dość prostą wydaje się metoda św. Franciszka Salezego (1567-1622), która angażuje pamięć (przypominamy i wyobrażamy sobie pewne wydarzenie biblijne), rozum (próbujemy zrozumieć wydarzenia, gesty, słowa) i wolę (rozważanie Słowa Bożego ma prowadzić do upodobniania naszego życia do życia Jezusa, dlatego ważne, by towarzyszyło tej formie modlitwy podejmowanie konkretnych postanowień).
Dalej w rozwoju człowieka zaczynają coraz większą rolę odgrywać uczucia. I tak w rozwoju duchowym nastaje okres modlitwy afektywnej. Staje się ona coraz bardziej przylgnięciem do Boga, coraz bardziej liczy się dla nas dzięki niej bycie w obecności Bożej, poczucie, że jest się Jego synem. Aż wreszcie przychodzi czas dojrzałości, której w życiu duchowym odpowiada modlitwa kontemplacyjna, w której nie są ważne słowa ani myśli, lecz jedynie obecność przed Bogiem. Jest ona “spojrzeniem utkwionym – w milczeniu i w miłości – w Boga” (KKKK 571).
Ks. Michał Lipiński